In de huidige wetgeving geldt in geval van opzegging door de werknemer het ‘kliksysteem’ van artikelen 67-69 van de wet Eenheidsstatuut. De opzeggingstermijn is dan namelijk gelijk aan de som van de opzeggingstermijn voor 31/12/2013 én de opzeggingstermijn vanaf 1/1/2014 (art. 37/2 WAO).

Het is echter onduidelijk of de opzeggingstermijn bij ontslag door een werknemer (arbeider of bediende) al dan niet meer dan 13 weken kan bedragen. En of het onderscheid dat in de regeling wordt gemaakt tussen de lagere en de hogere bedienden wel of niet grondwettelijk is.

Het wetsvoorstel wenst de wettelijke regeling aan te passen zodat, indien een werknemer ontslag neemt, het principe van de berekening van een opzeggingstermijn in twee delen niet meer zou gelden.

De opzeggingstermijn te respecteren door een werknemer zou dan enkel worden bepaald door het artikel 37/2, § 2 van de Arbeidsovereenkomstenwet, met de geharmoniseerde opzeggingstermijnen voor alle werknemers (arbeiders en bedienden), ingevoerd door de wet Eenheidsstatuut. Elke werknemer met een anciënniteit vanaf 8 jaar (namelijk alle arbeidsovereenkomsten gesloten voor 1 januari 2014) moet dus een opzeggingstermijn van 13 weken respecteren.

Die regeling zorgt voor rechtszekerheid, gezien de uiteenlopende interpretaties in de praktijk en de vraag naar de grondwettelijkheid van de bestaande regeling inzake het onderscheid tussen de lagere en de hogere bedienden.

VBO – Het VBO is voorstander van dit duidelijke en eenvoudige systeem waarbij voor alle werknemers de door hen te respecteren opzeggingstermijn uit artikel 37/2, § 2 van de Arbeidsovereenkomstenwet geldt. De werknemers die ontslag nemen, dienen een opzeggingstermijn te respecteren die in functie van hun anciënniteit is, met een maximum van 13 weken (vanaf 8 jaar anciënniteit). Binnenkort zal voor alle werknemers met 8 jaar anciënniteit of meer de te respecteren opzeggingstermijn, in geval zij ontslag nemen, dus 13 weken zijn.