Bepaalde opiniestukken focusten op de vraag of we wel economische groei nodig hebben (zie Dirk Holemans in De Standaard van 13 mei 2023: “En als we nu eens niet hoefden te groeien”). Nog anderen zien de miljarden al binnenstromen via miljonairsbelastingen en andere simplistische fiscale wondermiddelen, of via astronomische opbrengsten van de strijd tegen fiscale fraude. Mochten die zo effectief zijn en inderdaad zo veel opbrengen als ze voorspellen, dan had men die maatregelen zeker al lang genomen, en waren ze bovendien ook succesvol geweest in andere Europese lidstaten.

Geleidelijk aan lees je evenwel ook meer en meer artikels die de slogans doorprikken. Zoals wat Olivier Mouton in Trends Tendances (11 mei 2023) schreef over “PTB: la vérité derrière les slogans”. Of minister van Financiën Vincent Van Peteghem, die (op 11 mei 2023) in de Kamer van Volksvertegenwoordigers zei dat België in 2024 nog moeilijk de ‘excessive deficit procedure’ opgelegd door Europa kan ontlopen (zie La Libre, 12 mei 2023). Het wordt met de dag duidelijker dat de stand van ons land veel weg heeft van een ijsberg: boven het water – het topje van de ijsberg – lijkt alles ok: de inflatie daalt, de economische groei stijgt lichtjes boven nul uit, de koopkracht is niet gekelderd, integendeel. Maar de barsten in de ijsmassa onder de waterlijn negeren we maar al te graag: oplopend concurrentieverlies en begrotingstekort, stijgende rente, uitstel van investeringen, stijgende vergrijzingskosten, kwantitatieve, kwalitatieve en geografische mismatch op de arbeidsmarkt … Het zijn precies die barsten die fundamenteel en structureel de stabiliteit van de ijsberg bepalen – kantelt hij of kantelt hij niet?

Tegen die achtergrond is het des te opvallender, en tegelijk verontrustend, dat in de slag om de meeste media-aandacht de voorbije dagen niemand het had over:

• Hoe bakken we de welvaartstaart? Met andere woorden, hoe versterken we het ondernemerschap in dit land, de fameuze uitspraak van Winston Churchill indachtig, die poneerde dat ondernemingen de paarden zijn die de kar moeten trekken? Met slogans als ‘mort aux patrons’, die recent hier en daar met graffiti op muren werden geklad? Vergeet het.
• Hoe komen we tot een grotere taart? Met andere woorden, hoe kunnen we de groei en productiviteit van onze economie aanzwengelen? Kunnen we zonder economische vooruitgang onze sociale zekerheid, de vergrijzing, onze overheidsinfrastructuur, … op niveau houden? Vergeet het.
• Hoe kunnen we de taart op een andere manier bakken? Met andere woorden, hoe kunnen we ons economisch weefsel bijvoorbeeld richting circulaire economie oriënteren? Door nog extra (fiscale) lasten op de ondernemingswereld te leggen in het kader van de aangekondigde fiscale of pensioenhervormingen? Vergeet het.

Vandaar deze warme oproep om de kar niet voor het paard te spannen. Nu de barsten in de ijsberg steeds groter worden, moeten we eerst en vooral alles inzetten op het bakken van de taart, en pas daarna op de verdeling ervan. Niet omgekeerd. Enkel zo kunnen we tegen 2030 – de 200ste verjaardag van België – de fundamenten van onze welvaart veiligstellen.

Hoe? Lees meer in ‘België Horizon 2030’ op www.vbo.be