We hebben er geen andere woorden voor. Geen verzachtende omstandigheden meer. Het overleg opblazen is gemakkelijk, maar getuigt van bijzonder weinig verantwoordelijkheidszin, wetende dat het lijstje met zorgwekkende cijfers elke dag aandikt. De bedrijven worstelen met een nooit geziene inflatiekoorts , de toepassing van de tijdelijke werkloosheid blijft toenemen, de uitzendarbeid – een belangrijke conjunctuurindicator – daalt maand na maand en de marges krimpen met vijf procentpunt met een investeringsstop of -vertraging als gevolg. Het ondernemersvertrouwen keldert, waardoor de economische groei in ons land in 2023 dan ook nagenoeg tot stilstand dreigt te komen. Als de loon-prijsspiraal bovendien blijft draaien en de inflatie blijft stijgen, wordt een recessie in 2023 nog moeilijk te vermijden. 

Gezocht: constructieve burgerzin

Wars van de alarmerende economische en maatschappelijke crisis blijven de vakbonden eisen dat werkgevers nog meer geld vrijmaken voor extra premies. Terwijl iedereen weet dat je een pompier niet vraagt om een uitslaande brand te blussen met benzine. Webegrijpen trouwens niet goed meer welke brandhaard de vakbonden willen blussen. Eerst was er het verzet tegen de loonnormwet, maar daar werden de vakbonden ingehaald door de realiteit. De lonen in ons land stijgen à rato van 5,7% sneller dan in de buurlanden en toch wordt er een nationale staking georganiseerd om hogere lonen te eisen. Volgens een rapport van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven is er geen marge voor opslag omdat de loonkostenhandicap met onze buurlanden is toegenomen door de automatische indexering – onze absolute loonkosten liggen liefst 16%(!) hoger dan in onze buurlanden. Vervolgens rolden de vakbonden de spierballen voor extra koopkracht terwijl onze regeringen al voor vijf miljard euro maatregelen namen. Nu komen de vakbonden dus nog eens op straat voor de bevriezing van de energieprijzen, maar zo’n beslissing kun je als land onmogelijk alleen nemen. Wat wil je dan nog bereiken? 

“Vandaag hebben we vooral nood aan een tripartiet akkoord met een evenwichtige verdeling van de kosten”

In de huidige context uitsluitend inzetten op koopkracht vormt bovendien een bedreiging voor de jobs van morgen. We hebben nu vooral nood aan een tripartiet akkoord tussen vakbonden, werkgevers en regering, waarbij ieder zijn deel van de kosten draagt. En die niet afwentelt op de bedrijven (via de loonindexering) en de toekomstige generaties (via het begrotingstekort). De bal in het kamp van de regering leggen, is kiezen voor de gemakkelijkste weg. Is je eigen verantwoordelijkheid ontvluchten. Iemand met burgerzin loopt niet weg van de brand, laat staan dat je die nog aanwakkert. Beste politici, ondanks de hitte van de strijd, staan we als grootste werkgeversorganisatie samen met onze leden-sectorfederaties zoals altijd klaar om samen oplossingen te zoeken. In het belang van iedereen in ons land.