Het VBO heeft scherpe kritiek geuit op het voorstel, dat meer weg heeft van een verhoging van de sociale uitkeringen (via de afschaffing van het gezinstarief) dan van een echte herziening van de sociale uitkeringen om rekening te houden met sociaaldemografische veranderingen.

In de eerste plaats benadrukte het VBO dat zo’n operatie onaanvaardbaar is in het licht van de begrotingssituatie en dat de arbeidswereld absoluut niet mag opdraaien voor die verhoging (zoals sommigen suggereren), bijvoorbeeld door de alternatieve verloningsvormen af te schaffen.

Het VBO wees er verder op dat het activeren van de werklozen en de 500.000 langdurig zieken de belangrijkste prioriteit is en dat een verhoging van de sociale uitkeringen in die context geen goed signaal is.

Inhoudelijk gaf de werkgeversorganisatie aan dat aangezien werkloosheidsuitkeringen onbeperkt zijn in de tijd en dus vergelijkbaar met sociale bijstand, het niet abnormaal is om rekening te houden met de gezinssituatie van de ontvangers. Daaruit volgt dat de individualisering van rechten alleen kan worden overwogen in de context van het beperken van uitkeringen in de tijd.

Het VBO was ook verbaasd over het feit dat de afschaffing van het gezinstarief in de pensioenen (voor de jongste cohorten) of van het huwelijksquotiënt niet worden overwogen in de resolutie, hoewel beide een werkgelegenheidsval voor vrouwen vormen en een bron van onrechtvaardigheid zijn voor eenoudergezinnen in het bijzonder.

Samengevat is het VBO van mening dat we onze socialezekerheidsstelsels moeten heroverwegen en moderniseren om rekening te houden met sociologische veranderingen. Maar het hoofddoel moet zijn om de uitkeringsgerechtigden te activeren. Alle wijzigingen aan onze socialezekerheidsstelsels zouden daarom in die richting moeten gebeuren, wat op dit moment helaas nog lang niet het geval is.